Nemacki imperijalizam i nemacko licemerje

Nemacki imperijalizam i nemacko licemerje

KRVAVI PLAN ZA OTCEPLJENJE KiM SMIŠLJEN U BERLINU: Poznati nemački istoričar otkriva pozadinu agresije NATO na našu zemlju


Rat za otcepljenje KiM od Srbije bio je prvorazredni cilj obnovljene imperijalne politike Nemačke čiji su se lideri posle pada Berlinskog zida vratili starim planovima o "prodoru na Istok" koje su zamaskirali pričama o zaštiti ljudskih i manjinskih prava.

To je, dok su se ruševine na KiM još dimile, a srpski zbegovi iz južne pokrajine lutali drumovima, u drugoj polovini 1999. godine zaključio nemački istoričar Matijas Kincel. Sledeće godine je objavio knjigu "Put u rat: Nemačka, NATO i Kosovo" koja je žestoko uzdrmala nemačku javnost utonulu u samozadovoljni zanos zbog povratka među vojne sile učešćem u "humanitarnom" ratu protiv Srbije.

Kincel je vladu u Bonu označio kao vodećeg huškača koji je uvukao NATO u rat na KiM i doveo do albanske "rasistički motivisane secesije".

- Naravno da manjinski separatizam nije nemački izum. I drugi osvajači su podsticali secesije kako bi lakše vladali nad podeljenim i u etničke i verske borbe zapletenim državama. Ali, samo je Nemačka od ovog sredstva napravila princip. Nemačka "zaštita etničkih grupa" jeste vozilo evropske ekspanzije i nije ni u kakvoj vezi sa odbranom ljudskih prava. To dokazuje već okolnost da se najvatreniji zagovornici ovih "grupnih prava" nikada ne bave manjinama u sopstvenoj zemlji... Ali, etička fundiranost novog nemačkog imperijalizma, isticanje "ljudskih prava", "manjinskih prava" i "samoopredeljenja", svakodnevno iznova potvrđuje svoju vrednost - ukazivao je Kincel.

Kincel je 2000. prvi javno optužio nemačku vladu da je odgovorna za sakrivanje izveštaja finskih patologa iz Račka čiji su nalazi pokazivali da srpske snage nisu u tom selu počinile masakr nad civilima. Takav istinit ekspertski izveštaj nije mogao da opravda "humanitarnu intervenciju" protiv Srbije i pod pritiskom iz Bona je stavljen pod embargo. "Ekspertizu" koja je Srbe označila kao patološke ubice albanskih civila dali su nemački zvaničnici i vladini mediji dajući povod za agresiju NATO.

Nemački istoričar ukazuje da koren ovakve politike seže duboko u prošlost, do marta 1918, kada je princ Maks Badenski, budući kancelar, sastavio za nemačkog cara "Memorandum o etičkom imperijalizmu" u kome naglašava:

- Ukoliko nemački imperijalizam želi da odoli naletu demokratije i njenom zahtevu za poboljšanjem sveta mora da bude etički fundiran. Ako ostane na golom traženju moći demokratija će bez muke nadvladati. Zato u našu nacionalnu volju moramo da unesemo opšte ciljeve čovečanstva.

Prateći uputstvo, nemačke posthladnoratovske vlade su gebelsovskom propagandom satanizovale Srbe, za čije je navodne žrtve, kosovske Albance, jedini spas bio u "Velikoj Albaniji". Kincel iznosi ogroman broj dokaza da su se vlade u Bonu menjale, ali da je politika prema KiM ostajala ista: južna srpska pokrajina mora da bude otcepljena isključivo ratom u kome će se Nemačka iznova legitimisati kao vojna sila i dobiti sopstveni protektorat.

Istoričar ističe da prvobitni cilj NATO na Balkanu nije bio da rasparčava postojeće države. Zaokret je izazvala Nemačka - jedina članica Alijanse koja je neprestano i tvrdokorno zagovarala upotrebu sile radi ostvarenja "prava na secesiju". Kincel navodi da su nemačke pretnje o sopstvenom vojnom osamostaljivanju čak i eventualnom nuklearnom naoružavanju, u stvari, izazvale Ameriku da povede bizarni i zločinački pohod najvećeg vojnog saveza u istoriji sveta protiv Srbije.


- Da li je rat na KiM, dakle, prvenstveno bio "nemački rat" koga su podržavale druge članice Alijanse? Ko žigoše ovaj aspekt rata, sigurno je u pravu... Mnogi kritičari rata u Francuskoj imaju utisak kako se Francuska odriče svog nacionalnog suvereniteta zarad ostvarenja nemačkog interesa na Balkanu. I u Velikoj Britaniji je kritika rata određena dubokim nepoverenjem prema Nemačkoj kojoj se spočitava namerno razbijanje Jugoslavije. Na mestu je i kritika iz Amerike: "SAD su intervencijom zauzele stranu u jednom internom evropskom ratu i istovremeno se udružile sa najreakcionarnijim snagama u Evropi, uključujući novu ekspanzionističku, rasističku i sve više militarističku vladu u Nemačkoj". Ovaj rat nije bio samo katalizator evropskog militarizma nego i znak "etičkog imperijalizma". Naoružavanje u cilju pripreme za predstojeće ratove - to je deviza koja se danas može svuda čuti dok je regulativa Ujedinjenih nacija, koja treba da spreči ratove i rešavanje konflikata uvede u diplomatske kanale, pogažena i praktično ukinuta - pisao je krajem 1999. godine Kincel.

Posle agresije NATO na KiM, usledio je niz sukoba, počev od oružane pobune Albanaca na jugu centralne Srbije i u Severnoj Makedoniji, preko terorističkog napada na SAD 11. septembra do intervencije NATO u Avganistanu, zatim krvavog "Arapskog proleća", rat u Ukrajini, pojave Islamske države, pakla u Siriji, nagomilavanja NATO raketa i trupa na granicama Rusije...

(Kurir.rs/Novosti)