Hrvati u ocima drugih - krvava istorija

Hrvati u ocima drugih - krvava istorija

"Sačuvaj nas Bože kuge, gladi i Hrvata": Koreni najmonstruoznijih zločina ustaša mogu da se vide 300 godina pre Drugog svetskog rata

Kao razbojnička rulja koja nimalo nije ličila na vojsku, prema pisanju nemačkih autora, Hrvatima je na prvom mestu bila pljačka


Kada se govori o hrvatskim zločinima, najčešće je prva pomisao na zločinačku Nezavisnu Državu Hrvatsku i kasnije etničko čišćenje Srba u akciji "Oluja" 1995. godine. Međutim, koreni ovog zla mogu se nazreti mnogo ranije, još u 17. veku.

Srpski istoričar i publicista Lazo M. Kostić je u delu "Primeri hiljadugodišnje kulture Hrvata", koje je objavljeno u Čikagu 1953. godine, zapisao:
- Ali ne samo da su Hrvati u ovom našem decenijumu pokazali svireposti kojih bi se svaki Hun ili Avar stideo, nego uopšte je sva njihova istorija puna grozote, izdaja, otimačine, krađe, pljačke, ubistva nevinih i bespomoćnih. Nema nijednog savremenog naroda, to znači još preostalog naroda, o kome se istorija tako odvratno izrazila kao što su Hrvati. Njihova dela opisuju se sa puno groze. Gdegod su se pojavili, svuda su osramotili svoje ime i opoganili sve koji su s njima sarađivali.


Tridesetogodišnji rat

Njegove reči potvrđuju mnogi nemački pisci i istoričari koji su zabeležili zločine koje su Hrvati počinili nad njihovim narodom u 17. veku.


Od 1618. do 1648. godine u Evropi je besneo žestoki sukob između protestanata i katolika, poznat kao Tridesetogodišnji rat. Pod vođstvom habzburškog cara, koji je predvodio katolike, borili su se mnogi: Mađari, Poljaci, Italijani, katolički Nemci... Međutim, protestanti su po zverstvima i bestijalnosti upamtili samo jedan narod – Hrvate.

Za razliku od ostalih naroda koji su imali ozbiljne vojne formacije, Hrvati su išli u hordama, uglavnom iza drugih jedinica, sa glavnim ciljem da pljačkaju i maltretiraju civilno stanovništvo.

Nemačka istorija zapamtila svirepe hrvatske zločine

O zverstvima Hrvata u Tridesetogodišnjem ratu ostali su brojni zapisi koji najbolje svedoče o tome da su se koreni bestijalnosti, koja je viđena u Drugom svetskom ratu, mogli naslutiti 300 godina ranije. Najveću bestijalnost oni su pokazali 1630. godine, prilikom ulaska u istočnonemački grad Magdeburg.

Tako Julija fon Vikeda u romanu "Herceg Valenstajn u Meklenburgu" piše:

- Hrvati nisu u tadašnjoj carskoj vojsci zauzimali jedan baš naročito uvažen položaj. Teško naoružani valonski kirasiri, češki arkebuziri (strelci), irski dragoni, čak i regularna pešadija naoružana musketom, svi su oni sa prezirom gledali na ove lake, neuredne rulje, koji su, istina pri pljačkanju i otimanju uvek prvi, ali kod napada u otvorenoj borbi često poslednji. Hrvati su neobuzdano surovi i gramzivi. Uživali su glas, i to ne bez opravdanja, kao najnepošteniji pljačkaši i najsvirepiji mučitelji seoskog stanovništva u celoj carskoj vojsci.


Kao razbojnička rulja koja nimalo nije ličila na vojsku, prema pisanju nemačkih autora, Hrvatima je na prvom mestu bila pljačka, pa je često dolazilo i do obračuna među njima samima oko podele plena. Hajnrih Vilhelm Bensen 1858. godine, u knjizi "Kod Magdenburga", navodi:
- Oni se mogu videti kako tumaraju naokolo u malim odredima i kako jedni druge napadaju i ubijaju da bi međusobno oduzeli pljačku. Hrvati imaju životinjske karakteristike.

Ovoga su bile svesne i austrougarske vojskovođe. Tako je vicemaršal Gerter zapisao:

- Ja nisam video u svom životu ni čuo za zveri u ljudskom obliku poput hrvatskih vojnika. Iako su ratovali sa nama i prvenstveno služili za zastrašivanje i represiju nad narodom, ja kao čovek se stidim što su stajali u našim redovima. U samoj borbi bi napuštali položaje, dok bi veoma vešto izbegavali protivničku vojsku i uvek se kretali ka zbegovima koje su sačinjavali goloruki ljudi, žene i deca. Kada bi ih ponekad i stizali činili su strahote od kojih se i nama dizala kosa na glavi. Oni su pogan svetu i evropskoj kulturi.


Žene silovali i ubijali čak i u crkvama

Nemački istoričar Georg Vinter, u knjizi "Istorija Tridesetogodišnjeg rata" koja je izašla 1893. godine, navodi:

Ako te horde nisu našle u jednom mestu toliko zaliha novca i životnih namirnica koliko su očekivale, ili ako su pretpostavljale da su neke zalihe od njih skrivene, nisu onda ustuknuli od najgorih mučenja stanovništva, u kojima su uskoro postigli jednu žalosnu virtuoznost. Streljali su ljude u kolena i onda im strugali noge, palili kolenice, pravili ureze u tabanima i sipali soli njih, odrezivali ramena sa pleća, a događalo se čak da su deca u prisustvu roditelja živa bacana u peć. Pri tome su ovde, kao i svuda gde su ove horde gazdovale, bivale žene u masama žrtve životinjskih prohteva odljuđene soldateske. Žene i device bivale su u prisustvu njihovih muževa i očeva, ponekad na otvorenoj ulici, osramoćene. Čak i bremenite, kojima su u bestijalnoj žestini sečene dojke, nisu bile pošteđene...

Jedan od najvećih svetskih pesnika Fridrih Šiler, u svojoj knjizi "Istorija Tridesetogodišnjeg rata", na više mesta Hrvate opisuje kao razbojnike, pljačkaše i bezdušne divljake. Možda je najupečatljiviji njegov opis magdeburške tragedije kad "strahovite bande Hrvata nagrnuše u nesrećni grad". Šiler dalje navodi:
Sad tek nastaje scena tamanjenja za koje istorija nema reči ni umetnost kičice. Ni nevino detinjstvo, ni bespomoćna starost, ni mladost, ni pol, ni stalež, ni lepota - ništa ne može da obezoruža bes pobednika. Žene su zlostavljane u naručju svojih muževa, kćeri pod nogama njihovih očeva, a pol koji ne može da se brani imao je samo tu prednost da služi kao žrtva dvostrukom besu. Ni na najskrivenijem mestu, ni na najsvetijem mestu, nisu bili sigurni da ih neće pronaći gramzivost koja sve pretražuje. Pedeset i tri žene pronađene su u jednoj crkvi odsečenih glava.

Zločini nad decom

Opšte je poznato da je Nezavisna Država Hrvatska jedina zemlja u istoriji čovečanstva koja je imala koncentracioni logor za decu. Sistematsko ubijanje najmlađih jeste hrvatski izum, ali ni to nije prvi put primenjeno u toku Drugog svetskog rata, o čemu svedoče i nemački zapisi iz Tridesetogodisnjeg rata.

- Hrvatima je bilo zadovoljstvo da decu bacaju u plamen – naveo je Šiler u gorepomenutoj knjizi, dok Evharije Elevterij 1632. godine, u delu "Luča Magdenburga", piše:
- Hrvati su bremenitim ženama plod napola vadili pa ih žive u vodu bacali.

U knjizi "Evropska pozornica", koja je 1653. godine izašla u Frankfurtu na Majni, opisuju se strahote koje su Hrvati počinili 1630. godine prilikom ulaska u Magdenburg:
Posle pijančenja, orgijanja, pljačkanja i raznih zločina nad mesnim stanovništvom, konačno su se Hrvati povukli iz grada Magdeburga.

- Dana 10, 11. i 12. maja se čulo tako žalosno jaukanje i dranje preostale dece, koja su stalno dovikivala oca i majku i koja zbog nerazumnosti nisu mogla da saopšte čija su. Neka su sedela pored svojih pobijenih roditelja koji su na ulicama ležali u krvi, i uvek su dozivali i vikali: "O tata, o mama!" Neka su deca sisala njihove mrtve dojke i pri tome tako žalosno se drala da bi se i kamen u zemlji smilovao i da bi se najokrutniji tirani pokrenuli na samilost – navodi se u "Evropskoj pozornici".

U knjizi “Švedsko oružje” iz 1631. godine navodi se događaj kada su Hrvati na najmonstruozniji način ubili dete:
- Dva vojnika su našla jedno malo dete gde dreči ležeći na ulici. Svaki ga je od njih uzeo za nožicu i po sredini raščupao.

Posle Tridesetogodisnjeg rata, u Nemačkoj je nastala krilatica, ali i molitva: „Sačuvaj nas Bože kuge, gladi i Hrvata”. Pomenutu molitvu su kasnije najviše izgovarali Srbi. Nažalost, za zločine u toku Tridesetogodišnjeg, baš kao i Drugog svetskog rata, Hrvati nikada nisu odgovarali. Naprotiv, može se slobodno reći da su za iskazanu bestijalnost na kraju i nagrađeni.

24sedam.rs
- Tada je zapravo počelo i pljačkanje, otimanje, mrcvarenje, sramoćenje devojaka i žena i postupalo se preko svake mere užasno i grozno. U crkvi Katarine oni su uglavnom ženama, kojih je bilo 53, sasvim nemilosrdno odrubili glave, tu su one pronađene mrtve sa savijenim i preklopljenim rukama. Neke su žene prilikom porođaja od tiranskih vojnika pogubljene. Uopšte ne može da se opiše ni iskaže kakav je to bio jad, kakva beda i žalost… Oni su, ipak, pored konja i nešto stoke, odveli sa sobom u logor mnogo žena i devica sa nešto muškaraca, povezane lancima. Ženske su tu zloupotrebljavali u njihovoj đavolskoj požudi na bedan način, da su mnoge, naročito male devojčice od deset ili dvanaest godina, koje takođe nisu poštedeli, morale platiti glavom…